Καραμελωμένα σουδάκια με μασκαρπόνε, αχλάδι και βινσάντο

Όταν ήμουν παιδί, κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς λίγα λεπτά πριν αλλάξει ο χρόνος, έκλεινα σφιχτά τα μάτια και έκανα μια ευχή για το τι θα ήθελα να μου φέρει το νέο έτος. Τη μία φορά ήταν η Barbie με το φανταχτερό φόρεμα που είχα σταμπάρει στο γωνιακό κατάστημα παιχνιδιών, την άλλη ήταν η καινούργια συλλογή Playmobil (γιατί ήμουν και απίστευτο αγοροκόριτσο!), την επόμενη ήταν ένα βιβλίο με αναδιπλούμενες εικόνες και κασέτα (ώστε όχι μόνο να διαβάζεις το παραμύθι, αλλά και να το ακούς στο κασετόφωνο – τρελή καινοτομία για την εποχή!).

Καθώς τα χρόνια περνούσαν, συνέχισα να κλείνω τα μάτια και να ζητάω από την καινούργια χρονιά να μου φέρει ό,τι ποθούσα. Μόνο που σιγά-σιγά αντί για Barbie και Playmobil, ευχόμουν να αποκτήσω εκείνο το μοδάτο τζην ή να με προσέξει επιτέλους ο κούκλος του σχολείου (που και χαρακίρι να έκανα μπροστά του, μάλλον δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι…). Κι ύστερα, να μπω στη σχολή που ήθελα στο πανεπιστήμιο, να αγοράσω αυτοκίνητο, να μου απαντήσουν θετικά από κείνη τη συνέντευξη για δουλειά (αφού το είχα δει στο μάτι του εργοδότη πως θα ήταν τιμή του να με προσλάβει…), να σταματήσω να τρώω ανθυγιεινά και να ξεκινήσω γυμναστήριο, να βρω περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα, να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, να βρω το κουράγιο να ξεκινήσω εκείνη τη ρημάδα τη ξένη γλώσσα που άφησα στη μέση… Από New Year’s Resolutions άλλο τίποτα δηλαδή! Κάθε χρόνο και μία ευχή!

Κάθε χρόνο εκτός από φέτος… Διότι φέτος, κι ενώ μας χωρίζουν μία μέρα και λίγες ώρες από το 2013, σκέφτηκα ότι αρκετά πράγματα ζήτησα όλα αυτά τα χρόνια. Φέτος, αντί για τη συνηθισμένη ευχή, λέω να κλείσω τα μάτια και να σκεφτώ όχι όσα θα ήθελα να αποκτήσω ή να αλλάξω στη ζωή μου, αλλά όλα αυτά που θέλω να μείνουν ίδια… Και ξεκινάω…

Λίστα με όσα θα ήθελα να μείνουν ίδια το 2013:

– Οι ηλιόλουστες μέρες μες στην καρδιά του χειμώνα, που με κάνουν να σπεύδω σαν κεραυνόπληκτη στο πάρκο της γειτονιάς για να “μαζέψω” ήλιο.

– Οι βραδινές βόλτες με το ποδήλατο (κι ας δυσκολεύομαι ακόμα με τις ταχύτητες -ναι, το ξέρω ότι και ένα δεκάχρονο μπορεί να αλλάξει ταχύτητα στο ποδήλατο αλλά εγώ δεν τα καταφέρνω!).

– Η μυρωδιά που τρυπώνει σε κάθε γωνιά του σπιτιού κάθε φορά που ψήνω κέικ.

– Ο ευγενέστατος ιχθυοπώλης που μου καθαρίζει τα ψάρια για να μην ταλαιπωρούμαι με λέπια (μπλιάχ!) και τα παιδιά του ψιλικατζίδικου που με χαιρετάνε πάντα με χαμόγελο, όταν μπαίνω σαν τον σίφουνα στο μαγαζί τους για ν’ αγοράσω αβγά (με κάποιον μαγικό τρόπο καταφέρνω πάντα να ξεμένω…).

– Εκείνο το ξεχασμένο τραγούδι που ακούω τυχαία στο ραδιόφωνο και με κάνει ν’ ανοίγω την ένταση στη διαπασών.

– Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος αμέσως μετά την πρώτη φθινοπωρινή μπόρα.

– Το καϊμάκι του ελληνικού καφέ και η κανέλα πάνω στο φρέντο.

– Τα απογεύματα Παρασκευής που μου θυμίζουν ότι έχω στη διάθεσή μου ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο.

– Ο τρόπος που φουσκώνει το σουφλέ όταν ψήνεται (το παραδέχομαι! Κάθομαι σαν μικρό παιδί μπροστά στο φούρνο και το χαζεύω…).

– Η πρώτη ταινία στο θερινό σινεμά.

– Εκείνη η νυσταγμένη καλημέρα που ακούω κάθε πρωί και μου φτιάχνει τη μέρα.

Είναι κι άλλα πολλά, αλλά νομίζω ότι σας είπα ήδη αρκετά… Εσείς ποια πράγματα θα θέλατε να μείνουν ίδια το 2013;;; Κλείστε τα μάτια και φτιάξτε τη δική σας λίστα…

Και για να μη νομίζετε ότι προπαραμονή Πρωτοχρονιάς θα σας άφηνα χωρίς συνταγή, σας έχω ετοιμάσει καραμελωμένα σουδάκια με μασκαρπόνε, αχλάδι και βινσάντο.