Πίτσα με αρωματική ζύμη και λούντζα

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο φαγητό τόσο ευρέως διαδεδομένο και με τόσους φανατικούς οπαδούς ανά τον κόσμο όσο η πίτσα. Εκατοντάδες ντελιβεράδες, που έχουν φάει στην πλάτη τους βροχές, χιόνια και καύσωνες και έχουν διανύσει άπειρα χιλιόμετρα με το ταλαίπωρο μηχανάκι τους να αγκομαχάει, μπορούν να σας το επιβεβαιώσουν ανα πάσα στιγμή. Η πίτσα έχει το κοινό της και όχι αδίκως. Είναι νόστιμη, είναι ευέλικτη (αφού μπορείς να διαλέγεις κάθε φορά και διαφορετικά υλικά), είναι χορταστική και είναι και junk food (πράγμα που σημαίνει ότι όλα τα παιδιά και οι έφηβοι την λατρεύουν εξ ορισμού – όχι ότι οι ενήλικες πάνε πίσω…). Ίσως αυτοί ακριβώς οι λόγοι είναι η αιτία για τις χιλιάδες συνταγές πίτσας που κυκλοφορούν δεξιά και αριστερά. Άλλες με αφράτη ζύμη, άλλες με τραγανή ζύμη, άλλες με τριανταδύο υλικά, άλλες λιτές κι απέριττες, άλλες με μεσογειακό ταμπεραμέντο, άλλες με αμερικάνικες καταβολές (τουτέστιν τίγκα στα λιπαρά).

Προσωπικά, δηλώνω λάτρης της πίτσας. Και μόνο στο άκουσμα της λέξης, δύο πράγματα μού συμβαίνουν. Το πρώτο είναι ότι η κοιλιά μου αρχίζει να γουργουρίζει επικίνδυνα, συνέπεια μάλλον λογική για ένα πλάσμα τόσο λιχούδικο όσο εγώ. Το δεύτερο είναι πως το μυαλό μου αρχίζει να κατακλύζεται από εικόνες του Kevin Sorbo (εκείνου του κυριούλη με τα μούσκουλα και το δερμάτινο παντελόνι που υποδυόταν τον Ηρακλή στην ομώνυμη σειρά του Star πριν κάποια χρόνια…). Όχι, δεν πρόκειται για παραισθήσεις από τη λιγούρα που λέγαμε. Απλά, η σειρά παιζόταν κάθε Σάββατο και εγώ την απολάμβανα πάντα αγκαλιά με μια πιατέλα πίτσα. Ήταν μια αφράτη πίτσα με ζυμάρι πάχους πέντε πόντων (λάιτ καταστάσεις…), που έφτιαχνε η μανούλα μου για τα βλαστάρια της. Εννοείται ότι πάνω στη τροφαντή ζύμη παρήλαυνε η μισή αλλαντοβιομηχανία ΝΙΚΑΣ και ένα διόλου ευκαταφρόνητο στρωματάκι λιωμένων τυριών. Έπαιρνα λοιπόν την πιατέλα μου ανά χείρας, στρωνόμουν στον καναπέ και παρακολουθούσα περιχαρής τον Ηρακλή να εξολοθρεύει με το μικρό του δαχτυλάκι όλους τους κακούς που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο του.

Από τότε, αρκετά πράγματα άλλαξαν. Ο Ηρακλής μεγάλωσε και σοβαρεύτηκε. Κοινώς, έπαψε να φοράει δερμάτινα παντελόνια. Κι εγώ, από την άλλη, άρχισα να τρώω την πίτσα μου σε πιάτο και όχι σε πιατέλα (για ευνόητους λόγους). Αλλά το σημαντικότερο είναι πως δεν περιμένω πια από τη μανούλα μου να μου τη φτιάξει. Μπαίνω στην κουζίνα και τη φτιάχνω μόνη μου. Βέβαια, η δική μου εκδοχή διαφέρει πολύ. Έχοντας δοκιμάσει πολλές πίτσες, έχω καταλήξει ότι προτιμώ τις πιο λεπτές και τραγανές ζύμες. Επίσης, βάζω λίγα υλικά ώστε να αναδεικνύονται οι γεύσεις. Αν συμφωνείτε μαζί μου, θα σας πρότεινα να δοκιμάσετε την πίτσα που ακολουθεί. Είναι πολύ νόστιμη, έχει αρωματική ζύμη και λίγα αλλά εκλεκτά υλικά που συνδυάζονται εξαιρετικά μεταξύ τους. Το αλλαντικό που χρησιμοποίησα λέγεται λούντζα και προέρχεται από καπνιστή μπριζόλα. Αν δεν το βρείτε, μπορείτε να το αντικαταστήσετε με κάποιο άλλο αλλαντικό καλής ποιότητας.

Πριν προχωρήσουμε, όμως, στη συνταγή θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Μάρω από το Nice things και την astroneraidoula από το ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ για το βραβείο που μου χάρισαν. Στο αρκετά καινούργιο μπλογκ της Μάρως θα βρείτε μυστικά και έξυπνες ιδέες διακόσμησης, ομορφιάς, μαγειρικής και πολλά άλλα που αξίζει να ανακαλύψετε. Η astroneraidoula μοιράζεται μαζί μας στιγμές της όμορφης καθημερινότητάς της και πρόσφατα εγκαινίασε μια πολύ ενδιαφέρουσα ενότητα όπου παρουσιάζει και προτείνει αγαπημένα παιδικά βιβλία. Κορίτσια, ευχαριστώ για το βραβείο και τα καλά σας λόγια!

Υ.Γ. Την επόμενη Κυριακή υπόσχομαι να γράψω ανάρτηση με τα 11 πράγματα που θα ήθελα να ξέρετε για μένα. Το χρωστάω και στα κορίτσια αλλά και στον Σκρουτζάκο, σύμφωνα με τους όρους για την παραλαβή του βραβείου. Όσοι πιστοί, προσέλθετε. Αν βέβαια δεν κρατιέστε, μπορείτε να διαβάσετε για αρχή την ενότητα Ας συστηθούμε…