Μελωμένα ρεβύθια φούρνου με χωριάτικο λουκάνικο και κάρυ

Είναι φορές που ξεκινάω να φτιάξω μια συνταγή και ξέρω εκ των προτέρων ότι είναι γεννημένη για να καταλήξει στα κατάστιχα τούτου του μπλογκ. Το καταλαβαίνω καθώς παντρεύω τα υλικά στο μυαλό μου και ο νους μου δημιουργεί την εικόνα του τελικού πιάτου, πριν ακόμη πάρει σάρκα και οστά μπροστά μου. Είναι σαν να γράφω το σενάριο για μια καλοστημένη ταινία, που ξέρω ότι θα ενθουσιάσει κοινό και κριτικούς από την πρώτη κιόλας προβολή.

Μα υπάρχουν και οι άλλες συνταγές. Εκείνες που ξεκινάς να δημιουργείς χωρίς να έχεις τίποτα συγκεκριμένο στο μυαλό σου, προσπαθώντας απλά να χορτάσεις το στομάχι σου που κοντεύει να ακουστεί στο επόμενο τετράγωνο. Ούτε καν έχεις μπει στον κόπο να καταγράψεις τα υλικά, αφού στην πραγματικότητα φροντίζεις να αξιοποιήσεις ό,τι υπάρχει στα ντουλάπια σου (καθώς την προηγούμενη μέρα και μόνο η ιδέα του να πας ως το σούπερ μάρκετ φαινόταν πιο κοπιαστική κι από καταναγκαστικά έργα σε ανθρακωρυχείο). Είναι αυτές οι συνταγές που προκύπτουν αναπάντεχα, σαν ένα ξεχασμένο χαρτονόμισμα στην τσέπη σου. Οι συνταγές που σου αποκαλύπτουν το μεγαλείο τους με την πρώτη μπουκιά. Κι εκεί ακριβώς εσύ, ως ευσυνείδητη μπλόγκερ, παθαίνεις ντελίριο…

Διότι θα ήθελες όσο τίποτα να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να καταγράψεις με την ησυχία σου τα υλικά, τις ποσότητες και τη διαδικασία που ακολούθησες. Κι ακόμη θα ήθελες να είχες φωτογραφίσει το γαστριμαργικό σου δημιούργημα, προτού “λαβωθεί” ανεπανόρθωτα από τα επίδοξα πιρούνια. Και απορείς πού είναι μια χρονομηχανή ή ένα μαγικό ραβδάκι όταν τα χρειάζεσαι. Και τσαντίζεσαι γιατί το ταξίδι στο χρόνο δεν έχει ακόμη εφευρεθεί ή αν είχε εφευρεθεί, θα ήταν πιθανότατα πολύ ακριβό για την τσέπη σου. Κι αφού το παίρνεις απόφαση πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ανοίγεις τα τεφτέρια σου και -προσπαθώντας να θυμηθείς όλα όσα έκανες από την αρχή- ξεκινάς να τα καταγράφεις, με την ελπίδα ότι δεν θα σου ξεφύγει κανένας κόκκος πιπεριού. Και αμέσως μετά αρχίζεις να φτιάχνεις τη λίστα για το σούπερ μάρκετ. Διότι τώρα όχι μόνο δεν βαριέσαι να πας, αλλά ανυπομονείς να προμηθευτείς τα απαραίτητα υλικά και να ξαναφτιάξεις το δημιούργημά σου, προτού το “σερβίρεις” στους μπλογκοφίλους σου.

Αχ, αυτή είναι η μοίρα των food bloggers και αυτή είναι η ιστορία του πιάτου που ακολουθεί. Ένα πιάτο που ξεκίνησε ως βιαστική δημιουργία της στιγμής αλλά, αφού ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, όφειλε να καταχωρηθεί στα κατάστιχα του κυριακάτικου κουταλιού. Πρόκειται για μελωμένα ρεβύθια φούρνου με χωριάτικο λουκάνικο και κάρυ και είναι ένας υπέροχος τρόπος να φάει ρεβύθια ακόμη και κάποιος που δεν τα αγαπά ιδιαίτερα. Δοκιμάστε τα και δεν θα χάσετε.υ.γ. Το ξέρω ότι έχω χαθεί από την μπλογκόσφαιρα τελευταία, αλλά διάφορες υποχρεώσεις και ένα τρελό καθημερινό πρόγραμμα δεν μου αφήνουν πολλά περιθώρια επίσκεψης στα μπλογκοσπιτάκια σας. Υπόσχομαι να επανέλθω γρήγορα… Μέχρι τότε, όμως, ας δούμε τη συνταγή που σας έταξα…