Γαρίδες σουβλάκι με τορτίγια

Λοιπόν, δεν μπορώ να μη ρωτήσω, γιατί θα σκάσω…

Ας πούμε λοιπόν ότι περπατάτε αμέριμνοι στο σούπερ μάρκετ και ο δρόμος σας διασταυρώνεται ξαφνικά με ένα παιδικό καροτσάκι. Φυσικά θα μπορούσατε να το προσπεράσετε δίχως να του ρίξετε ούτε μια ματιά (κανένας δεν θα σας παρεξηγούσε). Ή να του ρίξετε μια ματιά και να συνεχίσετε το δρόμο σας, χωρίς να μιλήσετε (και πάλι κανείς δεν θα σας παρεξηγούσε). Αλλά εσείς έχετε κέφια για μπεμποσυζήτηση. Σκύβετε, λοιπόν, πάνω από το καροτσάκι και βλέπετε -όπως είναι αναμενόμενο- ένα μωρό. Ντυμένο στα ροζ. Μιλάμε για πολύ ροζ και σε όλους τους τόνους. Ροζ μπλουζάκι-φούξια παντελονάκι-παπουτσάκια με ροζ κορδόνια (κοινώς η πανδαισία του ροζ σε mini size). Αρχίζετε, λοιπόν, τα γούτσου-γούτσου, τα γκίλι-γκίλι, τα “τι γλυκό μωράκι”, τα “σε ποιον μοιάζεις εσύ, αγάπη μου;”. Κι αφού έχετε κανένα τέταρτο πάνω από το καρότσι και κοντεύετε να το κατσιάσετε το δόλιο το βρέφος, γυρίζετε προς την άμοιρη τη μάνα που ξεροσταλιάζει, περιμένοντας υπομονετικά πότε θα τελειώσει η μπεμποσυζήτηση για να τραβήξει εκείνη προς τα μαρούλια κι εσείς προς τα λάχανα. Και τη ρωτάτε με κάθε σοβαρότητα: “Πώς τον λένε τον μπέμπη;”

Excuse me??? Εντάξει, μπορεί να μη συναγωνιζόμαστε την κοτσίδα της Ραπουνζέλ. Για την ακρίβεια, τα μαλλάκια μας τείνουν προς το αλα γκαρσόν θέλοντας και μη. Αλλά με τόσο ροζ (το οποίο είχε επιλεχθεί στρατηγικά γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο), εσείς θα είχατε αμφιβολίες για το φύλο του παιδιού; Τώρα θα μου πείτε, μπορεί η κυρία να είχε αχρωματωψία, καταρράκτη, Νιαγάρα ή τελοσπάντων να είχε χτυπήσει μικρή το κεφάλι της σε κανένα ντουβάρι και από τότε να μη ξεχώριζε τα χρώματα. Αλλά η ιστορία δεν σταματά εδώ…

Γιατί η προνοητική μάνα που έχει βαρεθεί να εξηγεί στον κόσμο ότι το μωρό δεν είναι μπέμπης αλλά μπέμπα, δεν είχε φροντίσει απλά να ντύσει το βλαστάρι της ως ροζ σημαδούρα, αλλά είχε προσθέσει στο ανσάμπλ και μια ωραιότατη κορδέλα με έναν διόλου ευκαταφρόνητο φιόγκο. Ξέρετε, από αυτές που φοράνε μόνο τα κοριτσάκια. Θεωρώντας, λοιπόν, πως αυτό θα ήταν το αδιαφιλονίκητο ατού της, δήλωσε ευθαρσώς: “Μα φοράει κορδέλα…”. Και η απάντηση του ενός εκατομμυρίου ευρώ: “Α, ναι; Τόση ώρα την κοίταζα από το λαιμό και κάτω.”

Μετά από αυτή την ατάκα, η δόλια μάνα κόντεψα να ξεχάσω γιατί είχα πάει ως το σούπερ μάρκετ. Και παραλίγο να μην αγοράσω ποτέ τις τορτίγιες που φιγουράριζαν πρώτες-πρώτες στην λίστα μου. Και πείτε μου μετά εσείς τι σουβλάκια με τορτίγιες θα έφτιαχνα μετά. Ευτυχώς, έστω και την τελευταία στιγμή -ναι, όταν ήμουν ήδη στο ταμείο- τις θυμήθηκα. Και μπόρεσα τελικά να φτιάξω τις γαρίδες σουβλάκι με τορτίγια που ονειρευόμουν όλη μέρα.

Ομολογώ ότι το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Οι γαρίδες σουβλάκι βγήκαν πεντανόστιμες, με την ελαφριά σκορδάτη γεύση τους να συνδυάζεται ιδανικά με τη γλύκα του καλαμποκιού και τη δροσιά του γιαουρτιού. Κι όλα αυτά τυλιγμένα μέσα σε μαλακή τορτίγια για ένα πλήρες γεύμα. Νομίζω ότι αξίζει να το δοκιμάσετε.

Γαρίδες σουβλάκι με τορτίγια

Υλικά (για 1 τορτίγια)

• 1 μεγάλη τορτίγια
• 6 γαρίδες καθαρισμένες
• 4 ντοματίνια
• 2 κουτ. σούπας καλαμπόκι βρασμένο
• 3 κουτ. σούπας γιαούρτι
• 1/2 κουτ. γλυκού ψιλοκομμένο μαϊντανό

Για τη μαρινάδα:

• 4 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
• 2 κουτ. σούπας λάιμ
• 1/3 κουτ. γλυκού πάπρικα γλυκιά
• 1/4 κουτ. γλυκού σκόρδο σε σκόνη

Εκτέλεση

Ανακατεύετε όλα τα υλικά της μαρινάδας σε ένα μπολ και περιχύνετε τις γαρίδες. Τις αφήνετε 5′ να μαριναριστούν.

Περνάτε τις γαρίδες και τα ντοματίνια σε 2 ξυλάκια για σουβλάκι.

Τα βάζετε σε ταψάκι και τα περιχύνετε με τη υπόλοιπη μαρινάδα. Τα ψήνετε στο γκριλ μέχρι να ροδίσουν οι γαρίδες (3′-4′), γυρίζοντας κι από τις δύο πλευρές.

Απλώνετε το γιαούρτι στην τορτίγια. Βάζετε και το καλαμπόκι και τα σουβλάκια και γαρνίρετε με τον μαϊντανό.

Tip: Γαρνίρετε με λίγη έξτρα πάπρικα και μερικές σταγόνες ελαιόλαδο για περισσότερη γεύση και πιο όμορφη εμφάνιση.