Είμαι σίγουρη πως σε όλους έχει τύχει. Όσο και να αγαπάς ένα υλικό, όσο και να σου αρέσει η γεύση του, όσες φορές και να το έχεις φάει με ενθουσιασμό, έρχεται η στιγμή που θες απλά να το ξεφορτωθείς. Και πρέπει να το κάνεις άμεσα. Γιατί βαρέθηκες να πέφτεις πάνω του κάθε φορά που μπαίνεις στην κουζίνα, γιατί κανείς άλλος δεν σε βοηθάει στην “εξουδετέρωσή” του και γιατί έχεις αρχίσει να το βλέπεις ακόμη και στον ύπνο σου. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα και με το τσαμπί σταφύλι που είχε στοιχειώσει το ψυγείο μας…
Πριν σας μιλήσω για το ιστορικό της σταφυλο-εξολόθρευσης, θα πρέπει να σας εξηγήσω τη σχέση μου με τα σταφύλια. Μιλάμε για έρωτα με την πρώτη… μπουκιά. Εκείνα, υποθέτω, δεν χαίρονται και πολύ όταν με βλέπουν. Ξέρουν ότι μετά από κάθε συνάντησή μας δεν μετρούν πολλές ώρες ζωής. Ίσως φταίει το γεγονός ότι διαθέτω την φοβερή ικανότητα να αδειάζω ένα γεμάτο μπολ σε χρόνο dt. Με μοναδική προϋπόθεση να μην έχουν κουκούτσια, τα οποία θεωρώ άκρως εκνευριστικά, και να είναι αρκούντως παγωμένα και τραγανά. Αν σε αυτή την εξίσωση, προσθέσετε την παράμετρο πως κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού όλο και κάποιος καλοθελητής με εφοδίαζε σε καθημερινή βάση με νέο μπολ, μπορείτε να υπολογίσετε πόσους τόνους σταφύλι έχω καταναλώσει φέτος.
Μόνο που σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν και μελανά σημεία. Τα γκρίζα σύννεφα σε αυτή τη σχέση εμφανίστηκαν πριν μερικές μέρες. Ήταν η στιγμή που ανακάλυψα ένα τσαμπί σταφύλι ξεχασμένο σε κάποια γωνιά του ψυγείου. Αγνοούσα παντελώς την παρουσία του μέχρι εκείνη την ώρα (γι’ αυτό και ζούσε ακόμη άλλωστε). Κι ενώ θα περίμενε κανείς τούτο το συναπάντημα να έχει τη γνωστή κατάληξη (βλέπε το στομάχι μου), για κάποιον ανεξήγητο λόγο αυτό το τσαμπί δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Έτσι, η πόρτα του ψυγείου έκλεισε ερμητικά και τα σταφυλάκια έμειναν στα αζήτητα.
Την επόμενη φορά που άνοιξα το ψυγείο, ήξερα ότι αυτό το τσαμπί θα ήταν η νέμεσίς μου. Γιατί, αρνιόμουν πεισματικά να το φάω (άβυσσος η ψυχή της λιχούδας…), αλλά και δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να το πετάξω (είμαι και πνεύμα οικονομίας η άτιμη!). Και το δίλημμα για το πώς θα το καταναλώναμε (οικογενειακώς) στριφογύριζε διαρκώς στο κεφάλι μου. Και επειδή είμαι αρκούντως ψυχαναγκαστικό ον, το είδα ακόμη και στον ύπνο μου. Και εκεί ακριβώς βρήκα και τη λύση…
Ένα κέικ σταφύλι σεργιάνισε στα όνειρά μου και ο ενθουσιασμός της food blogger φυσικά δεν άργησε να εμφανιστεί. Τα ντουλάπια της κουζίνας άνοιξαν, τα υλικά μπήκαν σε παράταξη και η φαντασία άρχισε να δουλεύει. Όσο περισσότερο το σκεφτόμουν, τόσο πιο σίγουρη ήμουν για την απόφασή μου. Ήδη από την ώρα που ανακάτευα το μείγμα και έβλεπα τα υλικά να ενώνονται κάτω από το μαγικό άγγιγμα της κουτάλας, φανταζόμουν το άρωμα του κέικ να πλημμυρίζει το σπίτι (υπάρχει άραγε κάτι πιο μεθυστικό από τη μυρωδιά ενός κέικ που γεμίζει το χώρο;). Το κέικ, βέβαια, κάπου στην πορεία μεταμορφώθηκε σε μικρά κεκάκια, τα γνωστά και πολυαγαπημένα μάφιν (καθώς τα θεωρούμε οικογενειακώς πολύ πιο πρακτικά και παιχνιδιάρικα). Κι ύστερα, ήρθαν οι πρώτες δοκιμές, οι οποίες συνοδεύτηκαν από όλα εκείνα τα επιφωνήματα ικανοποίησης που πάντα απολαμβάνω να ακούω.
Όπως ίσως φαντάζεστε, αυτό το ξεχασμένο τσαμπί κατάφερε να λάμψει και τα μίνι κεκάκια με σταφύλι σίγουρα θα πρωταγωνιστήσουν ξανά στο τραπέζι μας. Έχουν τόσο υπέροχη γεύση, τόσο ωραία -ελαφρώς υγρή- υφή και τόσο μεθυστικό άρωμα που θα ήταν κρίμα να μην τα ξανατιμήσουμε. Ταιριάζουν ιδανικά στο πρωινό, αλλά τρώγονται και οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ημέρας θέλουμε κάτι γλυκό. Και, βέβαια, μπορούν να γίνουν ένα βολικό σνακ για το σχολείο ή το γραφείο. Και το καλύτερο; Τα υλικά ελάχιστα και η παρασκευή εξαιρετικά απλή. Με τόσες αρετές, πώς να μην τα μοιραστώ μαζί σας; Μάφιν με σταφύλι λοιπόν!
Απολαύστε τα!
Μίνι κεκάκια (μάφιν) με σταφύλι
Υλικά (για 12 τμχ.)
- 150γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
- 100γρ. καστανή ζάχαρη
- 100γρ. βούτυρο
- 1 αυγό
- 2 φλιτζ. ρώγες σταφύλι, κομμένες στη μέση
Εκτέλεση
Λιώνετε το βούτυρο και το αφήνετε να κρυώσει ελαφρώς.
Σε ένα μπολ, ανακατεύετε το αλεύρι με τη ζάχαρη.
Προσθέτετε και το λιωμένο βούτυρο και το αυγό και ανακατεύετε πολύ καλά, ώστε να έχετε ένα ομοιογενές μείγμα.
Ρίχνετε στο μπολ και το σταφύλι και ανακατεύετε ξανά.
Βάζετε 12 χάρτινες θήκες σε ισόποσες φόρμες για μάφιν και μοιράζετε το μείγμα.
Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170°C σε αέρα, μέχρι να ροδίσουν (περίπου 20′-22′).
Αφού τα βγάλετε από το φούρνο, τα αφήνετε να κρυώσουν πάνω σε σχάρα πριν τα καταναλώσετε.
Tip1: Το σταφύλι που χρησιμοποίησα ήταν ξανθή σταφίδα χωρίς κουκούτσια.
Tip2: Αν θέλετε τα μάφιν σας ακόμη πιο γλυκά, μπορείτε εκτός από την καστανή ζάχαρη να προσθέσετε και 20γρ. λευκή ζάχαρη.
10 Σχόλια
υποβολή σχολίουΚαλά σούπερ ιδέα για εμάς τους σταφυλοφαγους! Πολλά φιλιααα
Η αληθεια ειναι ότι σταφυλι σε κεικ δεν το εχω ξαναδοκιμασει! αλλα η συνταγη σου φαινεται και ευκολη και λαχταριστη, οποτε θα δοκιμαστει!
Λίγα υλικά και απλά πρέπει να είναι πολύ ωραίο και clean στη γεύση του το κεκάκι σου!! Και εγώ δεν έχω ακόμα δοκιμάσει σε κέικ το σταφυλάκι. Όταν το βαριέμαι το βάζω σε σαλάτες ! Πολλά φιλιά!
Φαίνονται πολύ νόστιμα
Φιλάκια …
Αναστασία μου μου έφτιαξες τη μέρα!!! Όχι μόνο γιατί λατρεύω το σταφύλι αλλά κοίτα τώρα σύμπτωση!! Κι ενώ χαζεύω στο διαδύκτιο αποφασίζω να ανοίξω το τετράδιο του μεγάλου μου να δω τι έφαγε… Και βλέπω το εξής μην από την απίθανη δασκάλα μας! “Όποια μπορεί θα θέλαμε αυριο να μας στείλει στο σχολείο ένα προϊόν σταφυλιού ή μούστου” Κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται η ανάρτησή σου! Κι επειδή δεν μου αρέσουν τα συνηθισμένα με το που κοιμηθούν τα βλαστάρια μου ξεκινά η παρασκευή του <3
Ωραιότατα κεκάκια και τόσο εύκολα! Έτσι αξιοποιούνται και άλλα “ξεχασμένα” φρούτα…Καλό μήνα, ΧΟΧΟ
Τι φοβερή συνταγή….. Και πανεύκολη! Ευχαριστούμε
Φιλιά πολλά
Τι ωραία ιδέα είναι αυτή! Θα πρέπει να είναι πολύ ζουμερά!
Μόνο με αυτά τα ελάχιστα υλικά έχουμε αυτά τα λαχταριστά μαφινάκια? Γουάου! Σούπερ πρόταση και χωρίς να έχουμε καν προνοήσει για προμήθεια ειδικών υλικών!
Ε, όχι και “Νέμεσις”! Μια χαρά αποτελεσματικό ήταν το άτιμο το τσαμπάκι σου, Αναστασία μου
Χαιρετισμούς πολλούς και καλό βράδυ εύχομαι.
Υποβολή Σχολίου